De oermensen vóór de periode van Adam
[via Jakob Lorber ontvangen in 1840
van de Heer]:
De oermensen (pro-adamieten) hadden een
zeer sterke reuk en tastzin. Ze roken of voelden al van verre aan als er iets
bijzonders was, zoals een vijand in de buurt. Met hun ogen en hun wil onderwierpen
zij de dieren en ook de natuurgeesten. Maar onder zulke
diermensen was nooit sprake van een ontwikkelde cultuur. Ze leefden hun
nomadenleven en ze waren slechts een voorbemesting van de Aarde en voor het
komende ware mensengeslacht.
De kleur van hun tamelijk behaarde huid was tussen donker en
lichtgrijs; slechts in het zuiden op de Aarde woonden er nog haarloze stammen.
Hun vorm had een beduidende gelijkenis met de Moren in onze tijd. Ze
ontwikkelden zich voort tot en met de periode van Adam, de eerste mens door God persoonlijk
geformeerd. De diermensen hielden zich op in de
dichte wouden en in de lage gebieden, maar lieten zich nooit zien op de hoge
bergen.
ot de periode van Adam, waar
dan de zesde scheppingsperiode begint, had de Aarde weer gedeeltelijk grote omwentelingen te
doorstaan door vuur en water. Bij deze gelegenheid ging de geslachten van de
voormensen met al hun huisdieren vrijwel geheel ten onder; evenzo ook de andere
dieren, die niet tot de huisdieren behoorden. Slechts enkele soorten van de
vogels bleven over, zoals ook nu de dieren van de bergen en van de wateren der
Aarde.
Hier
en daar waren er nog wat pro-Adamieten in
de tijd van Adam, maar hoogst zeldzaam schaars en leefden samen met de Adamieten tot zelfs in de tijd van Noach in Azië. Maar deze verkommerden geleidelijk, omdat zij geen overeenkomende
voeding in de juiste mate in hun woongebieden vonden. In enkele diepere gelegen
omgeving van het zuidelijke Afrika en ook op de enkele grotere eilanden van de
wijde Aarde, zijn vandaag nog enkele nakomelingen uit de vijfde periode aan te treffen. Ze zijn echter nog
zeer wild; doordat er een aantal van hen zich hadden gemengd met de
nakomelingen van Kaïn, hebben zij hier en daar toch nog een grotere cultuur
zichzelf toegeëigend. Zij kunnen tot de verschillende werkzaamheden worden
afgericht, maar in principe zijn zij niet in staat om bepaalde dingen uit te
vinden.
Met een deel van hen staat het er beter
voor, omdat zij uit de vermenging [‘huwelijk’] derKanaanieten en later ook uit de Lamechieten voortkwamen; maar ook dit deel is tot
een hogere en diepere geestvorming niet geschikt. Deze vorm van mensen zal, waar zij
nu is, nog heel lang blijven voortbestaan en zich voortplanten en geleidelijk
via de Adamieten ook nog meer een menselijke
ontwikkeling aannemen. Hierbij zullen ze toch nooit een groot volk worden. Want een boom heeft al een zekere tijd nodig volgens de ordening
van de Heer, en dat heeft des te meer de Aarde ook nodig.
De zes dagen zijn dan ook bijgevolg de zes perioden, dat elk geschapen wezen eenmaal
volgens de natuur moet doormaken, zoals de mens psychisch en geestelijk de
rijpheid en voleinding te voleinden heeft. Na deze periode komt de zevende periode, die van de
rust; dat is het zaligste
eeuwige leven. Rust echter betekent de zevende periode en wel daarom, omdat de
voleindigende geest geen dwanggericht en geen angstige zorgen meer kent, maar
om één te zijn in de volledigste kennis en de meest vrije macht over de wil heeft,
die eeuwig zal zijn.
De
voormensen (pro-adamieten)
[via Jakob Lorber
ontvangen in 1840 van de Heer]:
In
het boek van ‘Hemelse Gaven’ zegt de Heer via Lorber:
‘Zie, ook de Joden zijn eens als het
verlichtende volk van de Aarde geweest. Mozes heeft hen alles verklaard
door de mond van zijn broer Aaron en de twee extra boeken [6e en 7e
boek van Mozes]. Nu weten ze niets meer over deze oerdingen van het
Universum.’ Vuur, overstromingen, kleine en grote stormen moeten juist nog
nodig zijn. Als de Aarde in de oertijd – in de eerste periode bevrucht
werd, zijn daar vele duizenden jaren overheen gegaan. In de oertijd bestond er op onze Aarde nog
geen seizoenen zoals lente, zomer, herfst, en winter en als deze er al waren,
dan duurden zij veel korter dan de huidige. De tweede
Aardeperiode duurde weer een voor ons niet uitspreekbare tijd van ongekende
Aardejaren. Toen was de Aarde nog lang niet geschikt om dieren of lagere
[dierlijke] mensen te dragen.
In
de vijfde periode had het vaste land zich al gevormd en kwamen er
regelmatige overstromingen van de grote zeeën gedurende vele duizenden aardse
jaren. In deze periode zien we al een grote hoeveelheid van vruchtbomen en
andere vruchtgroeisels voor de dieren en voor de
toenmalige voormensen, ook wel de pro-adamieten
genoemd. Maar van een akkerbouw was er nog geen sprake. Wel echter gebruikten
de voormensen al zekere huiden van
dieren en leidden een ruw Nomadenleven. Ze droegen geen gewaad of echte kleding
en bouwden ook geen huizen of hutten; maar op de dikke takken van de bomen
richtten zij hun vaste woon- en rustplaatsen in, zoals bij de vogels het geval,
en regelden voor zichzelf voorraden van voedingsmiddelen, die zij geleidelijk
opmaakten. Was hun voorraad eenmaal verbruikt, gingen ze weer groepsgewijs
opnieuw op jacht naar voeding.
Als
het koud werd, omdat het in die voortijd ook nog behoorlijk sneeuwde, trokken
deze pro-adamieten [dierlijke mensen] gezamenlijk met hun
huisdieren er op uit, zoals met de grote herten, mammoeten, koeien, geiten en
schapen. Ook de olifant, de eenhoorn en allerlei soorten apen en vogels
behoorden daartoe, vooral in warmere omgevingen. Tegen het einde van de grote wereldperiode verschenen later ook de ezel, de kameel, het paard en
het varken; deze werden eveneens door de voormensen beheerd.
De voormensen bezaten zoveel verstand, dat zij deze dieren gebruikten als
lastdier, deels voor de jacht, deels ook door winning van melk. Van de wol
maakten zij hun bedden.
Zij
kenden geen menselijke spraak, wel articuleerden zij met bepaalde klanken met
gebaren en daarmee communiceerden zij, ongeacht hun behoefte en schoten elkaar
te hulp. Werd iemand ziek – vaak door hoge ouderdom, kenden zij nog wel
kruiden, dat moest helpen. Vuur maken en de gebruikmaking ervan, was hen
onbekend. Als ze gezien hadden hoe later de echte mensen – ‘de Adamieten’ dat deden, zouden ze dat zeker
nagemaakt hebben. Na-apingsdrang was bij hen
overheersend [en met een klein beetje vrije wil]. Hun intelligentie overtrof
echter alle apen. Ze zouden ook talen kunnen leren, maar uit hen zou nooit een
wijze spreektaal kunnen voortkomen. Als mensen waren ze reusachtig groot
[evenals ook de bomen en takken!] en zij waren erg sterk. Ze hadden een gebit dat hen kon dienen als
gereedschap.